The composition of NiCu surface alloys, prepared by decomposition of nickel carbonyl on a Cu(100) surface, has been studied before as well as after annealing using MeV Rutherford Backscattering Spectroscopy.

NiCu films with a thickness of 2 nm and of 10 nm, respectively, having a sharp interface with the copper substrate, were grown. The nickel fraction is found to be 65% and 93% respectively. The outermost monolayer is slightly enriched in copper. During annealing interdiffusion between the film and the interface occurs and the enrichment of the surface increases. In case of the 10 nm film the observed diffusion rate is much higher than is expected on the basis of diffusion coefficients published in the literature. This is ascribed to the presence of defects and/or grain boundaries in the grown surface alloy.

Op 4 juni 1937 verkreeg Gesina van der Molen aan de Vrije Universiteit te Amsterdam de graad van doctor in de rechtsgeleerdheid na verdediging van haar proefschrift “Alberico Gentili and the development of international law”. Zonder enige restrictie is dit een mooi en uiterst waardevol boek over een der belangrijke voorgangers van Grotius, die evenwel de eeuwen door de grote faam van de Groot niet heeft geëvenaard. Dr. van der Molen heeft oorspronkelijk niet een universitaire studie volbracht, doch is eerst wat later, geïnspireerd door haar mentor professor Anema, nadat een colloquium doctum haar de toegang tot de universiteit had verschaft, aan de Vrije Universiteit rechten gaan studeren. Tegelijkertijd zette zij haar journalistieke arbeid voort. In 1929 deed zij doctoraal examen. Reeds lang was toen haar belangstelling gewekt, diep getroffen als zij was door het uitbreken van de eerste wereldoorlog met het enorme leed, dat daarbij over de mensheid gebracht werd, voor het probleem van oorlog en vrede. Acht jaren na haar doctoraal verscheen het proefschrift, dat een standaardwerk moet worden genoemd over een der eersten, die zich met de vraag van oorlog en vrede en van het volkenrecht in het algemeen grondig bezig heeft gehouden. Zonder kennis van Latijn en Italiaans, van Romeinse Juristen, Kerkvaders, Scholastici, de Spaanse theologische juristen en de Reformatoren, van het volkenrecht en van veel meer zou het schrijven van dit werk niet mogelijk zijn geweest.

The Conference of the International Law Association held at Dubrovnik in 1956 adopted a resolution authorizing its Committee on the Uses of the Waters of International Rivers to expand the scope of its work so as to cover all uses including navigation. Accordingly, the writer of this article was invited to report on the navigational uses of rivers, the main objective being to redraft and bring up to date the League of Nations Convention of Barcelona 1921, known as the Convention and Statute on the Régime of Navigable Waterways of International Concern. The Convention and Statute were ratified by 21 states, including Great Britain and France, but not the United States, the U.S.S.R. or the Netherlands. In 1957 India withdrew its acceptance.

Met dit academisch proefschrift verkreeg de schrijver de graad van geaggregeerde van het hoger onderwijs bij de Faculteit der Rechts-geleerdheid van de Vrije Universiteit te Brussel en opnieuw verschijnt aldus buiten Nederland een gedegen en voortrefFelijke Studie over Grotius' natuur- en volkenrechtelijke beschouwingen. Remec plaatste Grotius naast Vattel, de Pauw vergelijkt Grotius met Pattijn, die beiden een Mare Liberum schreven. De combinatie is ons vreemd; ter toelichting begint de schrijver als volgt:

“Een bekende episode uit de tachtigjarige oorlog is het beleg van Oostende. Wanneer de stad na een strijd van drie jaar en tachtig dagen door de Spanjaarden op de Staatsen is veroverd (22 September 1604), bezingt een Hollander haar val: de prijsgegeven stad is geteisterd door rampen, verschillende bezettingen, de zee, de pest, ze is doordrenkt met bloed en volledig vergruisd. Het gedieht heet Ostendia loquitur, de dichter is de eeneentwintig-jarige Grotius. Een eeuw later is Oostende het toneel van een nieuw bloeiend bedrijf, de Zuidnederlandse vaart op Indië, gegrondvest op het door dezelfde Grotius in een wereldberoemd boekje meesterlijk verdedigd principe van de vrijheid van handel en zeevaart: Mare liberum sive de iure quod Batavis competit ad Indicana commercia dissertatio (1609). Maar een eeuw is voorbijgegaan, de omstandigheden zijn veranderd, een nieuwe rechtvaardiging van hetzelfde principe is nodig. Een Raadsheer in de Grote Raad te Mechelen schrijft in het belang van een nieuwe Indische Compagnie een nieuw Mare Liberum (1726). Zijn naam is Pattijn.”

The principle of the freedom of navigation was certainly not put forward for the first time in the eighteenth century. The demand for free navigation on the Rhine was not only formulated long ago but the principle of free navigation has been stipulated over and over again in official documents.